Ik heb dit al duizenden keren aan je willen dichten, maar het moest met een bijna goddelijke schoonheid en dus neemt het menselijke falen keer op keer bezit van mij. Jij onbereikbaar dicht bij mij gestorven in gevangenschap. Door de geest angstvallig verlaten maar dichter bij Hem dan […]

Ze zeggen dat je littekens al in zijn vers lagen. Maar jij was volkomen verslagen toen de vruchten die daar vers lagen als verboden werden verslagen.

Tussen scheve graven staat het kerkje van Dorkwerd op een terp die te hoog is voor onopvallendheid. Misschien dat het daardoor samen met een handjevol troosteloze huizen wordt opgeslokt door Sonnevelds betonnen dozen. Zo vergaat het Uw huis en haard in het leven van alle dag. Uw wil […]

Uw waarheid is achtergelaten in het weeshuis van vergankelijkheid. Samen zit ze daar met mismaakte verhalen de schoonheid door onbegrip verminkt. Als ik langsloop en door betraande ramen naar binnen kijk, leest U voor uit eigen werk. Hoor de toon en voel de klanken, maar de woorden onverstaanbaar. […]

Het regent druppels van seconden een plas in een uur. Mijn traan een stil moment in een zee van tijd.

Een verbitterd en angstig man door de vertroosting van de harp verlaten. Het stuk uit zijn mantel maakt hem koud en machteloos. Ver weg maakt een schedel plaats voor een doornenkroon. Vertwijfeld pakt hij een lap stof en bedekt daarmee Uw handen. Het maagdelijk wit raakt rood doorweekt […]

Praten als de wind. Verhalen zonder geluid. Een traan zonder water. Een lach zonder lippen. Je voelt de woorden je raken zoals de wind je schampt. Slechts een koude rilling die je raakt als het tweesnijdend zwaard.

Het vloeien is een tijd gestopt. De sluis is dicht. Het water drukt in mijn hoofd maar kan mijn pen niet vinden. Een dodelijk gezwel van emoties. Druppels slaan tegen beton. De dauw in de morgen is veranderd in een kolkende massa die de zee niet meer kan […]

Heb ik niet door dat het leven stopt ver voor de dood. Of denk ik dat het stopt voor de dood. Zullen mijn laatste gedachten gedacht zijn voor mijn laatste adem de wereld kan vertellen hoe het was de laatste te zijn. Of zal het eerste gevoel bij […]

Onstuimig slaat het water de oevers alsof het steeds verder landinwaarts wil. Terugnemen wat ontnomen is, verbergen wat verscholen was. Het zout is verdwenen met de tranen die steeds op het groen neersloegen. Ik ga zitten, fluister koesterende woorden, maar het water slaat mijn gezicht.