De eenzaamheid staat voor de deur

van die achter bleef. Ze wil onthaald

verhalen vol herkenning zal beamen

worden als een vriendin die

tot in de late eeuwigheid.

En terwijl jij angstvallig in je eigen

memoires de zinnen herschrijft

glipt zij bij je naar binnen en nestelt

zich tussen je lakens om als troost,

postuum, haar lichaam te geven.

Maar jij neemt je aarden vat mee door

de smalle poort naar buiten de muren

en laat het vullen met bittere wijn om

samen op het lege terras, tegenover

de vervallen kerk, het nooit te drinken.