Tussen scheve graven staat

het kerkje van Dorkwerd

op een terp die te hoog is

voor onopvallendheid.

Misschien dat het daardoor

samen met een handjevol

troosteloze huizen wordt opgeslokt

door Sonnevelds betonnen dozen.

Zo vergaat het Uw huis en haard

in het leven van alle dag.

Uw wil verstomt in de veelheid van falen

en het noodlot scandeert honend:

“Opgestaan is plaats vergaan.”

Zal de zware kerkdeur de kou en

onrust hebben buitengesloten

als de vermoeide loper binnen komt.